หนังเรื่องนี้มีคนแนะนำมา (คนเดียวกับที่แนะนำ The Legend of 1900 แหละ สองเรื่องนี้ผู้กำกับคนเดียวกัน)

เรารู้สึกว่า Cinema Paradiso คือคำสารภาพรักของผู้กำกับ Giuseppe Tornatore ที่มีต่อศิลปะของการสร้างหนัง และภาพยนต์โดยรวม เป็นการเล่าเรื่องราวผ่านสายตาของเด็กคนหนึ่งในเมืองชนบทของอิตาลีที่รักประสบการณ์การดูหนัง รักการฉายหนัง และรักหนัง

หนึ่งในธีมใหญ่ ๆ ที่คลุมหนังทั้งเรื่องคือโบรแมนซ์ระหว่างเด็กชาย Toto ผู้รักหนัง และ Alfredo นักฉายหนังในโรงภาพยนต์ Paradiso

เราว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้ถูกนำเสนอออกมาได้ลึกซึ้งดี Alfredo ผู้มีเปลือกนอกที่แข็งกร้านแต่ใจจริงนั้นอ่อนโยนและเอ็นดู Toto อยู่มากทีเดียว ไดนามิกระหว่างสองคนนี้เราว่าเป็นตัวชูโรงอะ ถ้าขาดคนใดคนนึงไปหนังคงยืนไม่อยู่ ซึ่งแปลว่าดี

แต่ถึงอย่างนั้นหนังทั้งเรื่องก็มีตัวละครที่น่าจดจำ ทั้งคนบ้า “จัตุรัสนี้เป็นของข้าโว้ย” หรือคนรวยที่นั่งอยู่ชั้นบนของโรงหนังแล้วถุยน้ำลายใส่พวกคนจนเบื้องล่าง บาทหลวงที่ทนเห็นฉากจูบในหนังไม่ได้ แล้วพอผ่านไปหลายสิบปี พระเอกที่ย้ายไปอยู่โรม กลับมาแวะบ้านเกิดตัวเองเพื่อพบว่าผู้คนเหล่านั้นก็ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ความรู้สึกนี้มันมีพลังอะ

สิ่งที่เราเห็นว่า Cinema Paradiso และ The Legend of 1900 เหมือนกันอยู่อย่างนึงคือโทนอบอุ่นทั้งเรื่อง เหมือนเป็นนิทานที่มีภาพประกอบ บางครั้งก็สมจริง บางครั้งก็เพ้อฝัน ถ้า The Legend of 1900 คือความรักในเสียงเพลง Cinema Paradiso ก็คือความรักในจอเงิน