พิกซาร์คือเจ้าแห่งการนำเสนอข้อความที่ซับซ้อนให้เด็กเข้าใจได้

เป็นหนังที่ดูแล้วห้ามตั้งคำถามเกี่ยวกับระบบหรือกฏต่าง ๆ ในโลกของอารมณ์ เพราะถามมากจะเสียเวลา เอาเวลามาสนุกกับหนังดีกว่า จริง ๆ นะเราไม่สนหรอกว่าทำไมเวลาความเศร้าจับก้อนความทรงจำแล้วความทรงจำนั้นจะกลายเป็นสีฟ้าแต่ทำไมเวลาอารมณ์ตัวอื่นจับไม่เห็นเปลี่ยนเป็นสีของตัวเอง หนังทำให้เราไม่สนเรื่องพวกนั้นได้

โมทีฟของเรื่อง (ในความเห็นเรา) คืออาการซึมเศร้า ที่ในกรณีของไรลีย์ (และหลาย ๆ คนในชีวิตจริง) นั้น อาการซึมเศร้า (สังเกตว่าไม่ได้ใช้คำว่าโรคซึมเศร้า) ไม่ได้มาจากความเศร้า แต่มาจากความว่างเปล่าทางอารมณ์มากกว่า ความเศร้าอาจจะทำให้ร้องไห้เสียใจ แต่ถ้าไม่มีอารมณ์ไหนอยู่ที่แผงควบคุมเลย เราก็จะกลายเป็นแค่เปลือกที่ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม นี่คือความน่ากลัวของโรคซึมเศร้า

ดูเครียดเกินคำว่าหนังเด็กไปเนอะ

ที่ชอบอีกอย่างคือสารพัดอุปมาในเรื่อง รายละเอียดเช่นความทรงจำระยะสั้น-ระยะยาว ความแตกต่างทางอารมณ์ของแต่ละคนทำได้ดีมาก