หลังจากที่ได้ดู Begin Again กับ Once แล้ว สถานะของ John Carney ตอนนี้คือ ทำหนังออกมาอีกกี่เรื่องก็จะตามดู

Sing Street เป็นหนังที่คิดมากก็สนุก คิดน้อยก็สนุก ที่สำคัญคือเป็นอาหารหู เพราะสำเนียงไอริชอร่อยมาก และ — แน่นอน — เพลงเพราะ

หนังเรื่องนี้เราว่าฉีกแนวออกจากทั้ง Begin Again และ Once พอสมควร เพราะเป็นหนังที่ maximalist อยู่หน่อย ๆ ในเชิงที่ตัวละครเยอะแยะ (แต่ไม่ยั้วเยี้ย เคมีเข้ากันได้ดี) และแนวเพลงก็หลากหลายมากขึ้น ทั้งร็อก ป๊อป อิเล็กทรอนิกส์ เร็ว ช้า มาหมด เพราะหมด ชอบสุดก็ Drive It Like You Stole It นี่แหละ สนุก ๆ เต้น ๆ

แถมรู้สึกว่า John Carney แกเล่นจังหวะ (ของหนัง) ได้ดีขึ้น มุกบางฉากนี่ชงตบชงตบ ฉับฉับเลย ชอบมาก

ส่วนที่ดราม่าก็พอเหมาะ ไม่น้อยเกินจนคนดูไม่รู้จักตัวละคร แต่ก็ไม่มากเกินจนกินเวลาในส่วนที่สนุก ข้อขัดแย้งบางอย่าง เช่นที่โดนบาทหลวงคนนั้นรังแก ก็ถูก resolve ผ่านเพลง Brown Shoes ซึ่งเราว่าการเล่าเรื่องแบบนี้มันมีเอกลักษณ์

เอกลักษณ์อีกอย่างของหนังของ Carney คือ ถึงแม้จะเป็นหนังเกี่ยวกับเพลง แต่ก็ไม่ใช่มิวสิคัล หรือหนังเกี่ยวกับดนตรีซะทีเดียว แต่จะวนเวียนอยู่กับการแต่งเพลง การ produce เพลงหรือการอัดอัลบั้ม ซึ่งเราว่าเป็นมุมมองที่เรา (เราในที่นี้คือตัวเรา) ไม่ได้เห็นอยู่บ่อย ๆ

ติดแค่อย่างเดียว เราไม่ค่อยชอบตอนจบเท่าไหร่ เหมือนกับมันไม่อิ่ม มันเทพนิยายเกิน แถมเอฟเฟ็กต์ทะเลก็ทำได้ไม่คือ เลยทำให้หลุดออกจากอารมณ์ของหนังไปนิดนึง แต่ที่รู้ ๆ คือสำเนียงไอริชติดหูไปอีกหลายวัน