The Lobster คือหนังตลกร้ายขี้ประชดว่าด้วยโลก dystopia ที่มีกลิ่นอายความเป็นสังคม Orwellian อยู่เนือง ๆ แต่การกดขี่โดยโลกในหนังไม่ใช่การจำกัดเสรีภาพทางการแสดงออกเหมือนสังคม dystopia ในหนังหรือหนังสืออื่น ๆ แต่เป็นการจำกัดเสรีภาพทางความสัมพันธ์ ไม่ใช่ความรักนะ ความสัมพันธ์

การเสียดสีของหนังถูกแสดงออกผ่านสัญลักษณ์ที่ตรงไปตรงมา แต่ก็พิลึกกึกกือ เช่นการแบ่งชนชั้นของคนตามสถานภาพ คือคนมีคู่ (คนในเมือง) คนโสด (Loner) หรือคนโสดแต่อยากมีคู่ (คนในโรงแรม) และกฏระเบียบของแต่ละชนชั้นก็เป็นสัญลักษณ์แทนการเหมารวม (stereotype) และทัศนคติต่อสถานภาพนั้น ๆ อย่างถ้าคุณมีคู่ก็ห้ามทะเลาะกันนะ ถ้าเป็น Loner ก็ห้ามมีความรัก หรือการมองว่าการช่วยตัวเองเป็นสิ่งที่ต้องโดนลงโทษ

คุณสมบัติของบุคคลก็นำเสนอแบบตรงไปตรงมา คนนี้สายตาสั้น คนนี้ขากะเผลก คนนี้ชอบกินบิสกิต คู่ของตนก็ต้องสายตาสั้น หรือขากะเผลก หรือชอบกินบิสกิตเท่านั้นถึงจะเข้ากันได้ สังคมในหนังมองว่าอย่างนั้น

ทุกอย่างถูกนำเสนอผ่านบทสนทนาพิกล ๆ กับกริยาท่าทางแห้ง ๆ และฉากหลังเป็นเสียงไวโอลินแสบแก้วหู อาจมองได้ว่าเป็นความตั้งใจของหนังให้เปรียบเทียบความจืดของตัวละครกับความ “อะไรวะเนี่ย” ของโลกในหนัง หรืออาจจะมองได้ว่าเป็นความเหนื่อยล้าทางอารมณ์ของตัวละครเองที่โดนสังคมกดขี่ ไม่ว่าจะมีคู่หรือไม่ก็ตาม

เราว่าหนังไม่ต้องการอะไรนอกจากการเป็นกระจกเบี้ยว ๆ ที่หันเข้าหาด้าน cynical ของสังคม

ซึ่งก็ทำได้ดี