สิ่งที่คิดอยู่ตลอดเรื่องคือ เฮ้ย ในที่สุดก็มีหนังเกี่ยวกับอวกาศที่ไม่จมอยู่กับความสิ้นหวังแล้ว!

เพราะหลังจาก Gravity กับ Interstellar หนังอวกาศแนว “สมจริง” (สมจริงในที่นี้คือไม่ใช่หนังอวกาศแบบไซไฟแฟนตาซี) ก็ดูจะออกแนวอ้างว้างเดียวดายจะเป็นจะตายตลอดเวลา ตัวเอกต้องมีหน้าที่ตะโกนโวยวายหรือร้องไห้เสียใจโอ้ไม่นะฉันจะไม่ได้กลับโลกอีกแล้ว ซึ่ง The Martian มีความรู้สึกนี้น้อยดี

ซึ่งแปลก เพราะ The Martian คือหนังเกี่ยวกับกระทาชายนายหนึ่งที่ติดอยู่เดียวดายจะเป็นจะตายตลอดเวลาในดาวอังคาร

ไม่รู้ว่าเป็นที่นิสัยมองโลกในแง่ดีของตัวเอก หรือเป็นเพราะผู้กำกับอยากให้หนังออกมาโทนนี้ แต่มันรู้สึกฉีกแนว ทั้ง ๆ ที่เป็นหนังอวกาศเหมือนกัน

อีกอย่างคือ เพลงเพราะดี