อาจจะเป็นเพราะเราเริ่มชินกับการดู classic noir แล้ว หลังจากดู Laura จบเราเลยไม่มีความเห็นอะไรมากมาย หลาย ๆ อย่างในเรื่องก็ตามประสา film noir ทั่ว ๆ ไป ไม่มีอะไรให้น่าฉงนมากนัก

ไม่ได้หมายความว่า Laura ไม่ดีหรือน่าเบื่อนะ ไม่ได้หมายความว่ามันงั้น ๆ ด้วย เราชอบหนังเรื่องนี้ อาจจะมากกว่า The Maltese Falcon ด้วยซ้ำ เพราะมันเล่นตาม trope ของ genre นี่แหละ โดย genre ที่ว่านี้ไม่ใช่ noir แต่เป็นแนว whodunnit ซึ่ง Laura ก็ทำทุกอย่างได้ดี คนดูได้รู้จักกับตัวละครหลัก ๆ ตั้งแต่ต้นเรื่อง ฆาตกรรมแน่ชัด ตัวละครเกือบทุกคนก็เป็นผู้ต้องสงสัยที่มีแรงจูงใจพอ ๆ กัน และ — ตามหลัก whodunnit ที่ดี — มีการหักมุมแอบอยู่ตลอดทั้งเรื่อง

อาจจะมีองค์ประกอบนึงในหนังที่หลุดจากสูตร whodunnit ปกติ คือตัวละครนักสืบ Mark McPherson (เล่นโดย Dana Andrews) ที่โดยปกติแล้วคนที่รับบทนักสืบถ้าไม่ฉลาดเป็นบ้าสไตล์ Sherlock Holmes ก็พิสดารเป็นบ้า เหมือนกับตัวละครของ Daniel Craig ใน Knives Out แต่ McPherson ไม่ได้ฉลาดไปกว่าคนปกติ และก็ไม่ได้ eccentric อะไร ช่วงต้นเรื่องออกจะธรรมดาเกินไปด้วยซ้ำ เหมือนเป็น audience surrogate นิดหน่อย แต่พอกลางเรื่องก็เริ่มมีตัวตนขึ้นมา ทั้งทางพล็อตและทางอุปนิสัย

ส่วนเนื้อเรื่องก็มีบางอย่างที่ไม่สมเหตุสมผล ที่ชัดที่สุดคือ (สปอยล์เล็กน้อย) ตอนท้ายเรื่องที่ McPherson ไขคดีเสร็จหมดแล้ว รู้ตัวฆาตกร อาวุธที่ใช้ก็หาเจอแล้ว แต่อยู่ดี ๆ ก็บอก กลับบ้านก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาจับ แล้วก็ปล่อยคนที่น่าจะเป็นเหยื่อรายต่อไปไว้ที่บ้านคนเดียว เป็น plot hole ที่ยากที่จะมองข้าม

แต่รวม ๆ แล้วก็สนุกดี