ถ้าบอกว่าไม่เก็ตคงไม่ว่ากันนะ

หลังจากดู Elevator to the Gallows ที่เป็น noir กึ่ง ๆ French New Wave แล้วมาดูหนังเรื่องนี้ของ Francois Truffaut ก็พอจะเข้าใจ French New Wave มากขึ้นนิดนึง เพราะมันไม่ใช่เนื้อหาของหนังที่บ่งบอกว่าหนังเรื่องไหนเป็น new wave แต่เป็นทัศนคติต่อการทำหนังมากกว่า อย่างเช่นการถ่ายทำในสถานที่จริง ใช้แสงธรรมชาติ ใช้กล้อง handheld สั่นบ้างก็ไม่เป็นไร รวมถึงวิธีตัดต่อแบบที่ไม่ต้องเนี้ยบมาก continuity ขาดก็ช่างมัน อยากคัทตรงไหนก็ตามสบาย

ง่าย ๆ คือเป็นการทำหนังตามความรู้สึกมากกว่าการปฏิบัติตามองค์ความรู้ดั้งเดิม

แต่ความรู้สึกนั้นคืออะไรเราก็ไม่แน่ใจ หนังดูเหมือนจะจับดราม่ากับคอมเมดี้มาผสมกัน มีนักข่าวเคยถาม Truffaut ว่า Shoot the Piano Player เป็นหนังตลกมากกว่าหนังเศร้ารึเปล่า Truffaut ตอบว่า

“It’s both. With Piano Player, I wanted to make women cry and men laugh.”

ถ้าสมมติเอาว่าคนดูไม่สามารถ sympathize กับตัวละครเพศอื่นได้ คำตอบนั้นก็คงจะจริง เพราะในหนังที่โฟกัสถึงความสัมพันธ์ระหว่างพระเอกกับผู้หญิงสามคนที่เข้ามาพัวพันในชีวิตเขา ความอาภัพจะตกอยู่กับฝ่ายหญิงเสมอ

แต่เราแค่คิดว่าหนังไม่ได้เฟรมความอาภัพนี้ให้ซีเรียสในแบบที่ควรจะเป็น ตลอดทั้งเรื่องเราไม่รู้สึกว่าตัวละครไหนตกอยู่ในอันตราย ไม่รู้สึกผูกพันกับใคร เหมือนแค่ปล่อยให้ภาพเคลื่อนไหวผ่านตาแค่นั้นเอง

ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน อย่างที่บอกแหละ ไม่เก็ต